ორი ბლილეთი ნიცაში 3 - 10 მაისში 2013

ახლა ყველაზე ძალიან მინდა, რომ მეცვას რამე ჭრელი სარაფანი, მეკეთოს დიდი შავი სათვალეები,

მეხუროს მწვანე ლამაზი ქუდი , ვიყო აეროპორტში ,

მქონდეს ორი დიდი ჩემოდანი 3 – 4 მილიონით, და ერთი გზის ბილეთს

ვყიდულობდე ნიცამდე , ბოდიალი შენ მერე უნდა ნახო.. ოღონდ, მინდა სულ მარტო წავიდე, აი,

ესე, უპატრონოდ… პრინციპში, რაღა პატრონი მინდა 3 – 4 მილიონის პატრონს : )

აუუუუ, მართლა ძალიან მინდა : )))))) მარტო წასვლას სხვა მუღამი აქვს.

წარმოვიდგინე, მარტო რას ჩავატარებ ნიცაში და სულელივით გამეცინა..

სამსახურიდან მივლინებით ბათუმში მიშვებენ..

ხო, მაგარიაი ნიცაზე ფიქრის მერე

აჭარა .. თან მაისში…

საოცარია ეს ცხოვრება რა..

წარმოუდგენელი ამბები ხდება..

ვგიჟდები მივლინებებზე, მაგრამ – საზღვარგარეთ..

ბათუმი, ისიც გაზაფხულზე, ცოტა მოსაწყენია..

თან ისე წამოვედი თბილისიდან , გუგას გამოვეპარე..

ხომ არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც მშობლიური ენა არ ესმით..

ზიხარ და წლების მანძილზე ელაპარაკები, მაგრამ.. მაინც არ იშლიან თავისას …

აი, ასეთი ადამიანების კატეგორიას ეკუთვნის გუგა..

პიროვნება, რომელსაც 29 წლის მიუხედავად, 3 წლის ბავშვივით უნდა ესაუბრო, რამე რომ შეაგნებინო…..

მე, პირადად, ვალოკორდინის 30 წვეთიან ხსნარს ვსვავ, წყობიდან რომ არ გამოვიდე და ისტერიკა არ დავიმართო..

გუგა ისეთი ბიჭია, რომელსაც სიტყვა \”არა\” არ ესმის.. ბავშვობიდან ჩემი

უბნელია და , სიმართლე გითხრა , ატანა აღარ მაქვს მისი, ისე მაბეზრებს თავს..

მოკლედ.. რა დროს გუგაა.. : )

…. ყველაფერი, როგორც ყოველთვის იქიდან დაიწყო, რომ ძალიან მშიოდა..

უფრო სწორედ , როგორც ყოველთვის კი არ მშიოდა…

როგორც ყოველთვის იწყება ხოლმე,

ისე დაიწყო…

ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო, ან არ იყო ჩვეულებრივი დღე და მე ვიყავი ჩვეულებრივ ხასიათზე … : )

მოკლედ განსაკუთრებული არაფერი ხდებოდა.. ვატარებდი მივლინების ნაცრისფერ დღეებს ბათუმში..

არ ვპასუხობდი გუგას ზარებს,

ვცხოვრობდი ძალიან ლამაზ სასტუმროში და ვითვლიდი დღეებს თბილისში წასვლამდე..

უფრო გამიხარდებოდა, ბათუმში დასასვენებლად რომ წავსულიყავი,

თუნდაც ისევ მარტო და

თუნდაც ისევ მაისში

ოღონდ 12 უცხოელი (ესტონელი) არ შემოეტენა ჩემს უფროსს,

თორმეტი ორმოც წელს გადაცილებული და

თორმეტივე ქალი!

ღმერთო..

ალბათ წარმოგიდგენია, რა დღეში ვიყავი..

საუზმე, სადილი, შეხვედრა,

საუზმე, შეხვედრა სადილი..

და ასე დაუსრულებლად…..

ჩვენი სასტუმროს ფოიეში 3 დღეა ერთსა და იმავე დროს,

ანუ მე რომ ნომრიდან ჩამოვდივარ იმ დროს

– ერთი ბიჭი მხვდება, ყავის ჭიქით და მზის სათვალით ხელში..

ძალიან მომწონს, რატომ არ ვიცი..

დიდი არაფერი ბიჭია, მაგრამ არის მასში რაღაც,. ზუსტად არ ვიცი რა , მაგრამ რაღაც,

რაც მიზიდავს….. ან არც მიზიდავს, მაგრამ მაიძულებს თვალი არ მოვაშორო..

ყველაზე მეტად მისი სხეული მომწონს…..

ძალიან ლამაზი სხეული აქვს..

ჭკუა მეკეტება კაცის მხრებზე..

ლამაზ, ნავარჯიშებ მხრებზე…..

ზუსტად ასეთი მხრები აქვს ამ ბიჭს და ..

აცვია ყოველთვის თავისუფლად, არც გამოპრანჭულია, არც სპორტული

.. რაღაც შუაშია ,..

კეტები, ღია ფერის პერანგი და ჩვეულებრივი ლევისის მუქი ლურჯი ჯინსი..

უფრო იმიტომ ვაქცევ ყურადღებას, რომ თვითონ აბსოლუტურ იგნორს მიკეთებს..

არ ვიცი, ალბათ პიდარასტია… თორემ როგორ შეიძლება მე ყურადღება არ მომაქციო.. : ) ?

ვიღაც ბიძასთან ერთად ვხედავ სულ.. ის ბიძა ინვალიდია, სავარაუდოდ ხერხემლის პრობლემა აქვს და ინვალიდის სკამით დაჰყავს ამ პიდარასტს..

არ ვიცი, ასე რა ახარებთ..

რამდენჯერაც ვნახე, იმდენჯერ იგუდებიან სიცილით,

ძალიან მშურს რომ ვუყურებ…

ისე გამოვშტერდი ჩემი უმარილო თორმეტი უცხოელის ყურებით

.. და დევნით.. , რომ…