”ახალმა წელმა ჩაიარა ფეიერვერკებისა და გემრიელი კერძების თანხლებით. შეისვა უამრავი სადღეგრძელო, მაგრამ მე და ანია ერთად არავის დავულოცივართ. ალბათ, ახლობლებმა ორივეს ცალ-ცალკე გვისურვეს ბედნიერი მომავალი, ჯანმრთელობა, ცხოვრების გზაზე დიდ სიყვარულთან შეხვედრა... მასაც მივულოცე ახალი წელი. მგონი, ნაწყენია ჩემზე. აბა, რას ელოდი ჩემო თავო? ქალს სიყვარული აუხსენი და მერე დაჰკარი ფეხი, მისგან შორს გადაიკარგე; თანაც, ისე, რომ არც გააფრთხილე და აბა, არ გაბრაზდებოდა?
იქნებ ის დადებით პასუხს სცემდა შენს სიყვარულს, მაგრამ ვინაიდან უგვანოდ მოიქეცი, ვაიდა, აზრი შეიცვალა? ასეთ შემთხვევაში სად მიდიხარ? ალბათ, თავიდან მოგიწევს გოგოს ნდობის მოპოვება. ჰოდა, ვიდრე მის სიყვარულს ხელახლა მოიპოვებ, კიდევ რამდენიმე წელი გავა.... მგონი, რაღაც მჭირს. ჩემს ნაწერებს პესიმიზმი შეეპარა... არა, არ დავუშვებ, რომ ოპტიმისტური განწყობილება გაქრეს ჩემგან!”
”მან მითხრა, რომ არ იცის, როგორ ან როდის, მაგრამ თურმე, შევუყვარდი. ჩემზე ბედნიერი კაცი არსად მეგულება”.
”...მე და ანიამ გადავწყვიტეთ, ჩვენი ურთიერთობის შესახებ ყველას სიმართლე ვუთხრათ. აბა, დასამალი რაღა გვაქვს? ისევ ბავშვები ხომ არ ვართ? ამას წინათ მითხრა: იმედია, ცოლად რომ გამოგყვები, სწავლაში ხელს არ შემიშლიო. გავუბრაზდი: ასეთი სიგოიმის რა შემატყვე-მეთქი?!. მაგრამ ისე გემრიელად ჩამეხუტა, რომ ეს სიბრაზე წამებში გადამავიწყდა”.
”მგონი დროა, ანია მშობლებს გავაცნო. თურმე, დედამისს ჩემ შესახებ გაუგია, მაგრამ ანია არ მეუბნება, ოჯახში რა უთხრეს, სასიდედრომ დამიწუნა თუ არა. ისე, რა მჭირს დასაწუნი, ჰა? :))”.
”ანიას დედამ გადაწყვიტა, რომ მისი შვილის ღირსი არა ვარ. ცხადია, მას ქმარმაც აუბა მხარი. მოკლედ, ანიას ყველა ნათესავი ჩემ წინააღმდეგ ამხედრდა... არ ვიცი, ამ ყველაფერს როგორ გადავიტან”.
”მამამ მითხრა, - თუ გიყვარს, მოიყვანე. ნუ დაელოდები იმ დღეს, როცა შენს გოგოს სხვას გაატანენო. ვუთხარი: ანიას მე ვუყვარვარ და სხვას არავითარ შემთხვევაში არ გაჰყვება-მეთქი. - მით უმეტეს, თუ შენს გოგოსაც უყვარხარ, არ მესმის, ოჯახი რატომ არ უნდა შექმნათ? მოიყვანე და ყველაფერში ჩემი იმედი გქონდეს, დედაშენიც მხარში ამოგიდგებათ, მერე კი ანიას მშობლებიც შეეგუებიან ყველაფერს; როცა ნახავენ, მათ ქალიშვილს კარგად ვექცევით და გოგონა ჩვენთან ბედნიერია, შენზე აზრს შეიცვლიანო...
ეგ ყველაფერი კარგია, მაგრამ მეც და ანიაც ვფიქრობთ, რომ ჩვენთვის ოჯახის შექმნა ნაადრევია. ეს მომავალი წლისთვის გვაქვს დაგეგმილი, მანამდე კი წინ გამოცდები მელის... ჩემი ანია ჭკვიანი გოგოა და არა მგონია, მშობლების ნათქვამი ყურად იღოს, ჩემზე უარი თქვას”.
”ირაკლიმ მითხრა, გუშინ შენს სასიდედროს შინ სტუმრად მაჭანკალი ჰყავდა და მგონი, ერთად აწყობდნენ ანიას ბედს. თუ არ ვცდები, ვიღაც ფულიანზე უნდათ, რომ გაათხოვონო. გულმა ცუდი მიგრძნო, მაგრამ ხმამაღლა მხოლოდ ეს ვთქვი: ანიას იმედი მაქვს-მეთქი! ირაკლის რომ დავშორდი, მერე საყვარელ გოგონას დავურეკე და შეხვედრა ვთხოვე. მითხრა: ვერ გნახავ, დღეს მშობლებს ვიღაცის დაბადების დღეზე მივყავარ. წასვლა არ მინდა, მაგრამ მეუბნებიან, აუცილებლად უნდა წამოხვიდეო... გული ცუდს მიგრძნობს”.
”ანიას გააცნეს ფულიანი პრინცი, რომელიც თურმე, მასზე მთელი 15 წლით უფროსია... ანიამ მითხრა, - ისეთი საზიზღარი სიფათი აქვს, მისი დანახვისას ჩემი მშობლების ნაცვლად შემრცხვა. როგორ შეიძლება, ფულის გამო საკუთარი შვილი ასეთი კაცისთვის გაიმეტო? ხომ არ ჰგონიათ, რომ ის კაცი ააშენებთ? აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე. ძალიან გაბრაზებული ვარო.
შევეცადე, დამემშვიდებინა. იმედია, მისი მშობლები გონს მოვლენ... P.S.. ისე, მამაჩემს კარგი წინათგრძნობა ჰქონია. ჯერ კიდევ როდის მითხრა: ის გოგო შინ დროზე მოიყვანე, არ წაგართვანო...”
”მოტაცებული ქალი წამართვეს... ვინაიდან ანიას მშობლები ვირზე შეჯდნენ: ჩვენი შვილი გინდა თუ არა, ფულიან ლევანს უნდა გავაყოლოთო, ვინაიდან სხვა გზა არ დაგვიტოვეს, მე და ჩემმა შეყვარებულმა ერთად გადავწყვიტეთ, მოტაცების პონტი მოგვეწყო. გაპარვა არ გამოვიდოდა, რადგან ანიას მშობლების ძალიან ეშინია... სამი დღე ვიმალებოდით, მერე კი ჯერ მშობლებმა მოგვაკითხეს იმ სახლში, სადაც ვიმყოფებოდით, შემდეგ ანიას მშობლებსაც გავუმხილეთ ჩვენი ადგილსამყოფელი.
ისინი იმ კაცთან ერთად მოგვადგნენ. იარაღის მუქარით ანია მანქანაში ჩააგდეს და წაიყვანეს... უნდა გენახათ, როგორ წინააღმდეგობას უწევდა მშობლებს; დასაკლავი ხარივით ბღაოდა და შველას ჩემებს სთხოვდა, მათ კი ჩვენს დასახმარებლად თითიც ვერ გაანძრიეს - შეეშინდათ, ტყვია არ გავარდნილიყო და არც მე გამიშვეს შეყვარებულის დასახსნელად.
მოკლედ, საშინელება გადავიტანეთ... არ მესმის, სხვის ლოგინში ნამყოფი ქალი იმან მაინც რატომ მოიყვანა? მსგავსი რამ მე რომ გამეკეთებინა, კიდევ არაფერი. ბოლოს და ბოლოს, მე ხომ ძალიან მიყვარს უკვე სხვისი ანია, მაგრამ დავიჯერო, მასზე ის კაციც ჩემსავით გიჟდება? ეს შეუძლებელია! ისინი ხომ ერთმანეთს, ფაქტობრივად, არც იცნობენ?!.
ეტყობა, ბავშვთან ურთიერთობა მოსწონს, ამაში რაღაც ხიბლს ხედავს ან სურს, საკუთარი ასაკი დაივიწყოს... ყველაფერში ანიას მშობლები არიან დამნაშავენი. იმედია, მათ ჩემი გამწარებისთვის სამაგიერო მიეზღვებათ”.
”ანიაზე ფიქრი მოსვენებას არ მაძლევს. მითხრეს, რომ ის ძალიან, ძალიან უბედურია. ბოლოს და ბოლოს, ის ხომ საკუთარმა მშობლებმა თხასავით გაყიდეს... გადავწყვიტე, მიუხედავად ყველაფრისა, მაინც მენახა და გამეტაცა, მაგრამ ვერ მოხერხდა... ანიას ჩემთან შეხვედრის სურვილი ან არ აქვს, ან რაღაცის ძალიან ეშინია...”
”თურმე, ქმარი სცემს. ფეხმძიმედაა, მაგრამ ის კაცი შეუბრალებელი ყოფილა. ამბობენ, - ანიას მშობლები ახლა ყველაფერს ნანობენ და თავში ირტყამენ ხელებს: ეს რა დაგვემართაო, მაგრამ სიძის წინააღმდეგ წასვლას ვერც ისინი ბედავენ. ასე მოუხდებათ!.. მაგრამ რა დააშავა ჩემმა საბრალო ანიამ?”
”ეს ბოლო წერილია, რომელსაც ამ დღიურში ვწერ და საერთოდ, ყველაფრის წერის სურვილი დამეკარგა. გულს ვეღარაფერს ვუდებ. ამდენი წელი გავიდა ანიას გარეშე, მაგრამ ის ამბავი მაინც ვერ მოვინელე; არც სხვა ქალებისკენ მიმიწევს გული. მოკლედ, ცოცხალ ლეშად ვიქეცი...”
195
712
9
