ბიჭები დღიურს იშვიათად აწარმოებენ, მაგრამ გიორგის, თურმე, ეს პროცესი ბავშვობიდანვე სიამოვნებას ანიჭებდა. მისივე თქმით, ის მინი-ნაწარმოებებსაც წერს, რომლებსაც ინტერნეტსივრცეში დადებითად აფასებენ.
ალბათ, გაინტერესებთ, 29 წლის კაცს საკუთარი დღიურის გამოქვეყნება რამ გადააწყვეტინა? როგორც აღმოჩნდა, მას წლების წინ შეყვარებული წაართვეს, საყვარელი ქალის მშობლებმა გული ძალიან ატკინეს და ახლა სურს, მათ სამაგიერო გადაუხადოს. გიორგის უნდა, რომ მისმა ყოფილმა სასიდედრომ და სასიმამრომ გაიგონ, თუ რას გრძნობდა სინამდვილეში მათი შვილის მიმართ.
გიორგიმ პირად საუბარში მითხრა: ”ის გოგონა დღეს ძალიან უბედურია, რადგან ჰყავს 15 წლით უფროსი მეუღლე, რომელსაც მართალია, ბევრი ფული აქვს, მაგრამ კაცობა არ გააჩნია და ცოლს ხშირად ფიზიკურ შეურაცხყოფასაც კი აყენებს. მინდა ანიამ იცოდეს, რომ თუ გარისკავს და ოჯახს დაანგრევს, მე მზად ვარ, შევირთო.
წლები გავიდა, მაგრამ მის მიმართ სიყვარული არ გამნელებია. თუმცა აუცილებლად წავუყენებ ასეთ პირობას: ან მე, ან შენი ოჯახის წევრები-მეთქი... ანია გონიერი გოგონაა და მჯერა, ყველაფრის ”გადახარშვას” შეძლებს. პირადად მას, მხოლოდ ბედნიერებას ვუსურვებ!”
ყველაფერი კი, თურმე, ასე დაიწყო (სტილი დაცულია):
”გამარჯობა. მე გიორგი ვარ... ოდესმე ვინმე ამ დღიურს თუ წაიკითხავს, შეიძლება იფიქროს, - ბიჭს საკუთარი ფიქრებისა და განცდების წერის სურვილი რატომ გაუჩნდაო? მე კი ამაში სამარცხვინოს ვერაფერს ვხედავ (მიუხედავად ამისა, ჩანაწერებს მაინც ჩუმ-ჩუმად ვაკეთებ, მეგობრები ჩემი დღიურის შესახებ ვერაფერს შეიტყობენ); პირიქით, კარგია, როცა წიგნებთან, რვეულებთან, კალამთან მეგობრობ.
ჩემთვის ვირტუალური სამყარო მეორეხარისხოვანია. ეტყობა, მშობლებმა თავიდანვე შემაყვარეს კალამი, ფურცელი, წიგნის სუნი... ჰოდა, ამიტომაცაა, რომ ზოგჯერ ”წერად ვიქცევი” ხოლმე. ცუდი ისაა, რომ ხანდახან ჩემს მეგობრებსაც არ ესმით და მეუბნებიან: მოიცა რა, რა დროს წერა და კითხვაა, გავერთოთო! გართობა კარგია, მაგრამ თუ ადამიანს წერის სურვილი გკლავს, სხვა საქმეს გულს ვერ დაუდებ. როცა ბოლომდე ვიხარჯები, როცა პასტა ფურცელს ეხება, სასიამოვნო განცდა მეუფლება.
ნაწარმოებებს დიდი ხანია, ვწერ. ისინი მხოლოდ მამას აქვს წაკითხული და მეუბნება, - არა უშავსო. სიმართლე რომ ვთქვა, ამ საქმეში დიდი ექსპერტი არ მყავს, მაგრამ მაინც ვაკითხებ. დედა უფრო კარგი შემფასებელია, მაგრამ მისი მერიდება. მთხოვს ხოლმე, - რამე მეც წამაკითხეო, მაგრამ ვერა და ვერ მოვახერხე... ეს დღიური დედამ დაბადების დღეზე მიყიდა და მთხოვა, აქ მხოლოდ ჩემთვის ჩაწერე რაღაცებიო. შევპირდი, - კი-მეთქი, მაგრამ შესაძლოა, მან ეს დღიური ვერასდროს წაიკითხოს. დედა, მაპატიე”.
1998 წლის 9 ივლისი.
”გუშინ ჩემს დაბადების დღეზე პირველად გავსინჯე ღვინო. აბა, 15 წლის გავხდი და ლიმონათით ხომ არ ვიქეიფებდი?! ჩემი ძმაკაცებიც კარგად შეზარხოშებულები წავიდნენ შინ. ჰოდა, ამიტომაც იყო, რომ ლალი დეიდამ დედაჩემს დაურეკა და უთხრა: ვახუნა გუშინ ინდაურის ჭუკივით დადიოდა. ისე ჭიკჭიკებდა, რომ ყველანი გაკვირვებულები ვიყავით. ჩვენთვის გული არასდროს გადაუშლია, ახლა კი ყველაფერი დაფქვა.
თუ რამის გაგება დამჭირდება, თქვენთან გამოვუშვებ, საქეიფოდო. მერე რაღაცებზე დიდხანს იცინოდნენ, მაგრამ მათი საუბრისთვის ყური აღარ დამიგდია... ისე, მეც კარგად ავჭუკჭუკდი და ცხოვრებაში პირველად, დედას ჩემი ნაწარმოები - ”მელაკუდა გოგონები” წავაკითხე. სხვათა შორის, შემაქო და რაღაც კარგი სიტყვებიც მითხრა, მაგრამ მერე მგონი, გონება დავკარგე და მას შემდეგ აღარაფერი მახსოვს...
დილით, როცა ლოგინიდან წამოვდექი, მივხვდი, რომ დედამიწა ძალიან ჩქარა ბრუნავს და შემეშინდა. მერე დედამ ამიხსნა, - ასე იცის ”პახმელიამო”. თუ მართლა ასე ცუდი რამაა ეს ”პახმელია”, მაშინ არ მესმის, მამა, ბიძიები, ბაბუა და სხვა კაცები რატომღა იკლავენ თავს? თუმცა, მაშინ, როცა სვამ, ამაზე არ ფიქრო...”
”მე ის ფრინველი ვარ, რომელიც მონადირემ შიგ გულში დაჭრა... მე დამჭრა გოგონამ, რომლის სახელიც ამ გულში სამუდამოდ ჩაიბეჭდა... როცა მას ვხედავ, ასე მგონია, გული გასკდება... როცა მას ვესალმები, ის კი ზედაც არ მიყურებს, გული უცნაურად მიწყებს ფართხალს და ერთი სული მაქვს, ჩავიხუტო, რათა მიხვდეს, თუ რას ვგრძნობ მის მიმართ; მერე კი იმედია, თუ ქვის გული არა აქვს, გალღვება და არათუ მხოლოდ მომესალმება ხოლმე, არამედ ულამაზეს კბილებსაც ხშირად დამანახვებს... მაგრამ საამისოდ გამბედაობა რომ არ მყოფნის? მისი დანახვისას თავს ვაჟკაცადაც ვერ ვგრძნობ - რაღაც მემართება და სიზმარას მომავალი ცოლის არ იყოს, მეც მუხლები მეკვეთება...”
2000 წლის 5 მარტი
”ახალი ”შედევრი” შევქმენი და ინტერნეტშიც განვათავსე... სამწუხაროდ, არცერთი გამოხმაურება არ მოჰყოლია. იმედია, ეს იმაზე არ მეტყველებს, რომ წერას უნდა შევეშვა...”
”დღეს ჩემი უფროსი მეგობრის, ზუკას დაბადების დღეა. მითხრა, - ანიაც დავპატიჟეო. დიდი იმედი მაქვს, რომ მისთვის თავის მოწონების შანსი ახლა მაინც მომეცემა...”
”ორშაბათი არასდროს მიყვარდა, მაგრამ მიუხედავად იმისა, რომ დღეს სწორედ კვირის დასაწყისი - ანუ ორშაბათია, მე მაინც ბედნიერი ვარ! არ ვფიქრობ დღეების სახელწოდებაზე, რადგანაც ანიასთან არათუ მისალმებისა და მისთვის ხელის შეხების, არამედ მასთან ცეკვის საშუალებაც მომეცა. მართალია, ის ჩემ მიმართ გულგრილობას იჩენდა, მაგრამ მაინც... მთავარი ისაა, რომ მიუხედავად ყველაფრისა, ჩემთან მაინც იცეკვა”.
”დედა ხვდება, რომ ვიღაც თავდავიწყებით შემიყვარდა და ცდილობს, ეს ამოცანა ამოხსნას. ალბათ, ანიას ვინაობის დადგენა არ გაუჭირდება :))”.
”გუშინ ჩემი პირველი სიგარეტი მოვწიე. ნაფაზი დავარტყი თუ არა, ტანში დამბურძგლა; უსიამოვნო შეგრძნება დამეუფლა, მაგრამ მიუხედავად ამისა, მეორედაც დავარტყი. არ ვიცი, საერთოდ მოწევის სურვილი რატომ გამიჩნდა. ალბათ, სხვების მსგავსად, მეც იმის დამტკიცებას ვცდილობ, რომ უკვე ვაჟკაცი ვარ.
ვიცი, სიგარეტი არაფერს ნიშნავს, მაგრამ არ მინდა, ჩემს მეგობრებს რაიმეში ჩამოვრჩე. სასაცილო ისაა, რომ ამ ”ვაჟკაცებმა”, სიგარეტის მოწევის შემდეგ, ათასგვარი რამ გამოვივლეთ პირში, მერე კევიც ავაღლაჭუნეთ, რათა ვინმე ”არამკითხეს” სიგარეტის სუნი არ ეგრძნო...”
”ანია, მინდა ლექსი მოგიძღვნა, მაგრამ პოეტობა არ გამომდის. სამაგიეროდ, შენზე აუცილებლად დავწერ მოთხრობას და იმედია, ამით სიამოვნებას მოგანიჭებ... P.S. დღეს პირველად, საყვარელმა ქალმა ისე გამიღიმა, რომ მივხვდი, მას მე ვუყვარვარ... ნუ, ყოველ შემთხვევაში, მოვწონვარ მაინც. მისი პაემანზე დაპატიჟება, მართალია, ვერ გავბედე, მაგრამ ოპტიმისტი ვარ და ვფიქრობ, რომ ეს დღეც აუცილებლად დადგება!..”
”ჩემს მოთხრობას, რომელიც ინტერნეტში ახლახან გავრცელდა, ძალიან ბევრი და სასიამოვნო გამოხმაურება მოჰყვა. ბევრს უნდა ჩემი გაცნობა, მაგრამ მირჩევნია, ინკოგნიტო ავტორად დავრჩე... ძალიან ბედნიერი ვარ და მინდა, ისე ვიყვირო, რომ ქვეყანა აზანზარდეს”.
”ბიჭებმა სოფელში დამპატიჟეს: ახალი წელი ერთად აღვნიშნოთო, ქალაქგარეთ. წასვლას ვაპირებ. მშობლები მთხოვენ, მათთან დავრჩე, საახალწლო ტრადიცია არ დავარღვიო, მაგრამ ისიც ესმით, რომ უარის თქმა ცუდი პონტია... ამ დღესასწაულზე ანიას მიტოვებაც არ მინდა, მაგრამ ბიჭებსაც ვერ ”გავუტეხავ”. ალბათ, წავალ”.
”დღეს სიყვარულში გამოვუტყდი. მითხრა, რომ დრო სჭირდება. რომ იცოდეს, მისთვის სიმართლის თქმა რად დამიჯდა, რამდენი უძილო ღამე და ნერვიულობა უძღოდა ამ ყველაფერს წინ, პასუხს მაშინვე გამცემდა, მაგრამ აბა, ამ ყველაფერზე წუწუნს თავად ხომ არ დავიწყებდი, მას კი ცხადია, ეს არ დაესიზმრებოდა... არა უშავს, მთავარია, დადებითი პასუხი გამცეს, სიყვარულზე სიყვარულითვე მიპასუხოს და ეს რამდენ ხანში მოხდება, ამას არსებითი მნიშვნელობა არა აქვს. ბოლოს და ბოლოს, ამქვეყნად ყველანი სატანჯველად ვართ მოსულნი, რათა მერე ტკბილი ნაყოფიც მივიღოთ... მიყვარხარ, ჩემო ანასტასია!”
”სოფელში ვართ. ბიჭებმა ჩამოსვლისთანავე ქეიფი გადაწყვიტეს. მათთან ერთად სუფრას ცხადია, მეც მივუჯექი, მაგრამ სასმელი არ ”წავიდა”. არ მასვენებს ანიაზე ფიქრი. ნეტავ, რა პასუხს გამცემს? ნეტავ, რა მოხდება, როცა გაიგებს, რომ თბილისში აღარ ვარ? შეიძლება, ეწყინოს კიდეც, მაგრამ... არა უშავს, ცოტა თავადაც ხომ უნდა ინერვიულოს?!.”
”ჰმ, დამირეკა და... შემხვდიო. აბა, როგორ უნდა შევხვდე? რომ ვუთხარი, - სოფელში ვარ და ძველით ახალ წლამდე ვერ გნახავ-მეთქი, არ შეიმჩნია, რომ მისთვის სულერთი არ ვარ. - კარგი, მხოლოდ პირობის შესრულება და შენთვის იმის თქმა მინდოდა, რასაც ვფიქრობო, - მერე კი ტელეფონი გათიშა. არ ვიცი, უნდა დავურეკო თუ არა... მინდა, ”ესემესი” მივწერო, მაგრამ თითები არ მემორჩილება, თითქოს რაღაცის მეშინია. მინდა ვუთხრა: ”ჩემო ანია, სულზე უტკბესო, ჩემო ოცნებავ, ზმანებავ და ანგელოზო, მიყვარხარ, შენ გარეშე სიცოცხლეც აღარ მინდა.
შენი გადასაწყვეტია, ვიცოცხლებ თუ ნაადრევად გავემგზავრები იმქვეყნად. გთხოვ, ნუ დაღუპავ ჩემს ოჯახს, ნუ დააობლებ ჩემს მომავალ შვილებს; პოტენციურ ქმარს ნუ წაართმევ ულამაზეს გოგონას და სიცოცხლის უფლებას. გამოიჩინე ლმობიერება და... შემიყვარე. შემიყვარე ისე, როგორც მე მიყვარხარ. შემიყვარე ისე, როგორც ჯულიეტას უყვარდა რომეო, როგორც ტრისტანს უყვარდა თავისი იზოლდა, როგორც...”
ერთ სიახლეში არ დამეტია და მეორე ნაწილსაც მალე დავდებ :)
195
712
9
