სიზმარის აქვს პლიუსი,მაგრამ მინუსი რამაც მე მტანჯავს არის ტკივილი.ტკივილი! ყოველ სიზმარზე მამაჩემი რატომ მესიზმრება? რატომ? აზრი აქვს მის ნახვას სიზმრებში? მესიზმრბეა მისი სიკვდილი...ნეტავ რა უნდა ჩემს ტვინს? რა მნიშნველოვანი რამ მაბარია ამ ქვეყანაზე,გარდა დედის პატრონობა? ლილი(და) ძლიერია,ჩემზე ძლიერია,მართალია მე მასზე დიდი ვარ...ეს არაფერს წყვეტს! მას ლომივით ძლიერი გული აქვს და ჩემზე მომხიბლელი გამოხედვა აქვს! თვალებს ვახელ. -ლილი...ლილი.-მეღიმება და ლილის ვეხვევი -ნუ გეშინია,არ მიგატოვებ,არასოდეს...-ლოყაზე მკოცნის. ცრემლებით მევსება თვალები.ლილი ცრემლებს მიწმინდავს.კარებზე კაკუნია,დედა შემოდის,ჩვენგან განსხვავებით მას სახეზე არცერთი სიხხარულის ნაკვალევი არ ამჩნია,ცივია მისი სახე,როგორც სხეული.მამის გარდაცვალების შემდეგ მას გული გაუცივდა... -დედიკო,რა ხდება? ვხედავ რაღაცამ შეგაუხა,რომ საწოლიდან წამოდექი-ამბობს ლილი და მისკენ მიდის.დედა არაფერს ამბობს,ცივად გაიღიმა! -კაბა მზად არის ანი-ამბობს დედა და ოთახიდან გადის. ღიმი სახედან გამიქრა...დამავიწყდა,რომ დღეს ლილის დაბადების დღეა.დიახ,მე ეგოისტით სავსე ადამიანი ვარ...მე დამავიწყდა მისი დაბადების დღე!
წამოვდექი საწოლიდან და ტანზე ჩავიცვი.ჩვენ არ გვაქვს მდიდრული ტანსაცმელი,არც მდიდრულ სახლში ვცხოვრობთ.პატარა სახლი გვაქვს,მართალია მამა მეცნიერია და ბევრი რამ გამოიკვლია,მაგრამ ის საქვეყნოთ არ ავრცელებს მის შემოქმედებით მხარეს,უფროსწორედ ავრცელებდა.5-ის ვიყავი,როცა დაგვტოვა მე,დედა და ლილი.ლილი მაშინ 2 წლის იყო.მტკივნეულ მომენტს სიზმრების სახით ვხედავ.ჩვენ პატარა სოფელში მელოდანიაში ვცხოვრობთ.სახლი-ჰობიტების გამოქვაბული გეგონებათ.
ეს არაფერს არ წყვეტს...არ მამცირებს სკოლაში,არც მეგობრებთან,უბრალოდ არ გვაქვს სასურველი ცხოვრება როგორც აქვს სოფლის მამამთავარს,მის ცოლს და შვილებს...თითის დაჭერით რომ ყველაფერს მოიპოვენებენ.34 საუკუნის ყლაპები...არა არ მცალია მათზე ვიფიქრო!არ ვარ შურიანი,უბრალოდ დაუმსახურებლად მიღება არის ყველაზე დიდი ცოდვა.გვიჭირს საჭმლის მომზადება,იმიტომ რომ საკმარისი ცეხლი არ გვაქვს,არც წყალი და არც შუქი...ბევრ 3 წერტის ვხმარობ,იმედია მიხვდებით,რომ ვისაც არ აქვს სიღარიბე გამოვლილი,ის ვერასოდეს ვერ მიხვდება სიცოცხლის აზრს.
კაბა ძალიან მომწონს,დედას ბევრი უშრომია კაბაზე!ეხლა დროა პიტერს ვეახლო.პიტერი ჩემი მეგობარია,ჩვენ ერთად ვსწავლობთ და ასევე მეზობლები ვართ.მომხიბლელი ბიჭია,მაგრამ ჩვე ერთმანეთისთვის მხოლოდ მეგობრობა გვაკავშირებს.ხანდახან ენა ბილწობს მამასახლისზე,მაგრამ მე მისი ეს ქცევა პლისად მიმაჩნია. -პიტერ! დილა მშვიდობისა -გამარჯობა ლამაზო!-თვალს მიკრავს
"ლამაზო" ეს სიტყვა მაღიზიანებს,მაგრამ მისგან ეს კომპლინეტად მიმაჩნია. ვუღიმი,ხელში ვაშლს ვამჩვნევ და ვაშტერდები.პიტერს ეცინება,იმაზე რომ მივხვდი ვაშლი საიდან გაჩნდა. -ისევ მოიპარე?! კრეტინო,ამისგამო დაგიჭერენ,დ ა გ ი ჭ ე რ ე ნ-ბოლოს ვაცალკევებს სიტყვებს.ის მეორე ვაშლს იღებს ჯიბიდან და მეკითხება. -თუ ასე ფიქრობ მაშინ ამასაც მე შევჭამ!-მე ხელიდან ვაცლი და პირისკენ მიმაქვს.ყოველთვის ასეა.თუ გშია,უნდა მოიპარო.სხვა გზით არ მოგცემენ.აქ ასეთი წესია.სხვანაირად სული ამოგხდება... -საიდკენ მიდიხარ? -ტყისკენ...ხომ იცი იქ ყოველთვის თავს თავისუფლად ვგრძნობ.იქ სიმვშვიდეს ვპოვებ!-ტყისგენ მივდივარ და პიტერიც უკან მომყვება.
| 
195
712
9
