„თავგადასავალი" ეს სიტყვა ღა აკლდა ჩემს ცხოვრებას...არც ადრე ვცხოვრობდი ნორნმალურად,მაგრამ ამ სიტყვის განმარტების მოსმენა უბრალოდ აღარ მინდოდა! ვიცი,ცხოვრება სავსეა თაგვდასავალით,სიყვარულით,ბედრნიერებით,მაგრამ ეს სიტყვები მე არ მეხებოდა,სრულიად.იცით რა მდგომარეობაც მქონდა ამ ბოლო ხანებში უფრო გართულდა.მე მინდა ჩემი ადგილი დავიმკვიდრო ამ ქვეყანაზე,მინდა ცა და ვიპყრო,როგორც ალექსანდრე მაკედონელი იპყრობდა.ეს ყველაფერი შესაძლებელია,მაგრამ ჩემნაირებს,ეს სიტყვები პირზე შეახმებათ.დიახ,ჩავარდნა...ადამიანი უფრო განვითარდა.ამ ხანაში თითის დაჭერით ყველაფერი გვარდება!დაირღვა კაცობრიობის უმნიშვნელოვანესი მიზანი „მოპოვება". 5 წლის განმავლობაში ძველ რომაულ წიგნებს ვკითხულობდი,ვგებულობდი მათ ასეთ სიმამაცეს,მიზანდასახულობას! დღეს ისტორია მკვდარია.სამუდამოდ მოკვდა,და იცით რატომ? ეს დამპალი პარაზიტები ტექნიკით აპირებენ ადგილი დაიმკვიდრონ სასუფეველში.ტკივნეულია იმის გაფიქრება,რომ ჩვენ სამუდამოთ დავივიწყებთ მთავარი კითხვის პასუხს:

„რისთვის ვცოცხლობ?"

ძალიან შორს წავედით!თუ ამას კითხულობთ,ნუ დაივიწყებთ რომ ღმერთი ერთ რამეს მოგვიწოდებს ვიცხოვროთ დღევადელი დღით,არავინ იცის ხვალ ან ზეგ რა მოხდება!

მე ჩემი სახლისკენ მივდიოდი,როცა პიტერმა შემაჩერა და მითხრა:

-ანი,უნდა ჭამო რამე.წამოდი,პური გამოვაცხვე,ნება მომეცი დაგპატიჟო-არ შევეწინააღმდეგე,მართლაც მშიოდა!ქლოუის გავხედე,წვიმამ სულ დაუსველა თმა.კანკლაებს საცოდავი.რატომ არ მიდის სახლში?

-ქლოუი,საყვარელო,წადი სახლში,საისვენე სულ სველი ხარ.-უთხრა პიტერმა,მაგრამ ამაოდ ქლოუი არ დაიძრა ადგილიდან.ის იდგა და ჩაფირებული მზერით უყურებდა თავის წინ მდოგ სახლს.ეს სახლი მისი იყო.მე მის სახლს შევხედე,შემდეგ პიტერს მივუთითე.პიტერმა ქლოუის შეხედა.მისკენ გაიქცა,ჩაეხუტა.

-არა...არა...დამანებე თავი,მომცილდი!პიტერ გამიშვი,გამიშვი-ფეხებმა უმტყუნა და ტალახში დაეცა მუხლებით.თვალები გამიფართოვდა.ადგომა ვცადე,მაგრამ ტყუილად.

ქლოუის დედა და მამა დაეხოცათ,მათი გვამები კარებთან ეყარა.მას ოჯახი ამოუწყვიტეს,გაუნადგურეს ის რაც ამ ქვეყანაზე ქონდა,მოუსპეს ის გრძნობა,რაც მე მეზიზღება.მე მეზიზღებიან ისინი,მპალი,პათოლოგი არსებანი! ანაქრონიზმები.(არსებები,რომლებსაც გზავნიან პანემიდან)გულქვა არსებები,მზად არიან ადამიანი უმოწყალოდ მოკლან.წამებით თუ წამების გარეშე ეს მათ არადარდებთ.სიკვდილის მანქანა!

-სწრაფად მომეხმარე ანი,ჩემსკენ წავიყვანოთ.-თქვა პიტერმა და თავისი დახეული ჟაკეტი მოხვია ქლოუის.

პიტერმა მაშინვე შეშა დააწყო ბუხარში....ვიგრძენი სითბო.ქლოუი დივანზე წამოვაწვინეთ ბუხრისწინ.ცოტახანი გვიმზერა და ჩაეძინა.ცრემლი მოვწმინდე.პიტერს ვთხოვე რამე მოეცა საჭმელი,თორემ გონებას დავკარგავდი.პიტერმაც თავისი გამოცხობილი პურის ნაჭერი მომაწოდა,ჯერ კიდევ თბილი იყო.გემრილედა მივირთვი,მაგრამ კუჭი მაინც ცარიელი მქონდა.

-რთული დღე იყო,არა? რა უნდათ ჩვენგან? აჩქარებენ ჩვენს სიკვდილს,თუ მოსწონთ ჩვენი დამცირება? საწყალი ქლოუი!ძალიან მტკიმვნეულია ასეთი რამის გასინჯვა!-თქვა პიტერმა და ამოიოხრა,ეს გრძნობა მისთვის ნაცნობი იყო.14 წლის იყო მშობლები რომ დაეღუპა.ზუსტად ამ სიკვდილის მანქანების გამო.რას ელიან ჩვენგან?დაგვიმონეს,ეხლა კი ზეცაში გვგზავნიან.

-პიტერ,ვიცი ასეთი რამ კიდევ განმეორდება,მაგრამ თუ ასე მალე დავყრით ფარ-ხმალს მაშინ უფრო დავზარალდებით!

-ეჰ,ანი მე დიდიხანია დავყარე ფარ-ხმალი,ნუ ცდილობ სიმშვიდე შეინარჩუნო,არ გამოგდის,ვიცი ეხლა რა გამწარებით ელი ამ დღის დასასრულს და ხვალინდელი დღის გათენებას.გინდა რომ მამაშენის ცნობები წაიკითხო და მაშინვე შენი დის საპოვნელად გაეშურა,მაგრამ ანი იცოდე რომ ქლოუი უძლური იქნება,მე კი ჩემს თავს ამისგამო ვერ გავწირავ.

-ქლოუის არ ვთხოვ ჩემთან ერთად წამოსვლას,მე შენი დახმარება მინდა ამჟამათ.ამ ცნობების პოვნის შემდეგ მე თვითონ წავალ დის საპოვნელად.

-იქნებ მოკვდე?ეს სახიფათოა,ტყუილად ნუ გარისკავ.დედაშენი ამას ვერ გაუძლებს!

-და ამისგამო ლილი გავწირო? პიტერ დაფირდი რას ამბობ.არ არის საჭირო ცრუ აზრები ჩამიბეჭდო თავში,მაინც ვიპოვი მას!-ვთქვი და ცეცხლის წინ მდგარ სავარძელში დავჯექი.ძილი მომერია.სახლში წასვლა სახიფათოთ მეჩვენა რადგან გარეთ ძალიან წვიმდა,თან არ მინდოდა მოვშორებულიყავი ამ სითბოს და ქლოუის ნაზ გამომეტყველებას.