ბევრი სიარული არ გავჭვირვებია.ქალაქი ძალიან ლამაზი იყო...ძალიან უცხო და მშვენიერი.არასდროს მენახა ის და პირველ ნახვაზე დადებითმა ემოციებმა მომიცვა.არ ვიცოდით სად უნდა წავსულიყავით,რომ შემეტყობინებინებინა ქვის ამბავი,მეგონა ისინი თვითონ მიპოვნინდნენ,რაც შემდგომში მოხდა.მერმა თავისთან დამიბარა მითხრა რომ მიმეცა ქვა,მაგრამ ჯერ ლილის გათავისუფლებაზე ვუთხარი,მან თანხმობა მითხრა და ლილი სახლისკენ გაუშვეს.

-ბატონო მერო,შეიძლება ვიკითხო რაში დაგჭირდათ ქვა? თუ ეს საიდუმლოა? იქნებ ჩვენი სოფლის განადგურებს აპირებთ!

-ქალბატონო ანასტასია,ნუ გგონივართ ცუდი და გულქვა ადამიანი,მე არაფერს არ ვაპირებ ეს ქვა სოფლების გასანადგურებლად არ დამჭირვებია,საჭირო ნივთი გახდა ჩვენი პანემისთვის.

-ცუდი არ მეგონოთ,მაშინ რატომ აიყვანეთ ლილი მძევლად?

-ლილი,მხოლოდ გეგმის გასანხორციელებლად დამჭირდა და მისთვის თითიც არ დამიკარებია,ის მანქანაში გელოდებათ.გთხოვთ დამტოვეთ...-თქვა მერმა და ოთახიდან გამიშვა.

მე მოგრძო მანქანაში ჩამსვეს,იქ იჯდნენ მეგობრებიც და ლილიც,რომელიც მოწყენილი შეჰყურებდა ფანჯარას.მან შემამჩნია გაიღიმა...ცრემლები ვერ შევიკავე! მაშინვე მისკენ წავედი და ჩავეხუტე.

-ან,მე შენ გაფასებ! შენ ხარ ჩემთვის ერთადერთი და დაგნუმეორებელი,ძლიერი და ამავდროულად ჭკვიანი.შენი წყალობით მე ეხლა სახლში ვბრუნდები...-მასაწ წამოუვიდა ცრემლები,მე მოვწმინდე და გავუღიმე.

გმირულად დაბრუნება იმას არ ნიშნავდა,რომ ყველაფერი შეიცვალა,მაგრამ ჩემს შემთხვევაში ესეც მოხდა...პანემის პრეზიდენტმა გადაწყვიტა,რომ წესრიგი დაემყარებინა სოფლებში და კარგად გამოვეკვებეთ და ასე შემდეგ.მე,ლილი,მამა,დედა და ვეფხვი ერთად წყნარ ცხოვრებს ვაგრძელებდით,ხოლო მე და ჩემი მეგობრები ამ ისტორიას ხშირად ვიხსენებდით!

ქვა,რომელიც პანემის საკუთრება იყო,ეხლა იმ ბიბლიოთეკაშია ინახება სადაც წიგნი ვიპოვეთე.