შიში იმისა, რომ
შიში იმისა,რომ-შენით დაწყებული, შეიძლება შენით არ დასრულდეს
შიში იმისა,რომ-ოდესღაც მშობლებისთვის შავებით შეიმოსები
შიში იმისა,რომ-ვერ გაგიგია შეგიძლია თუ არა სიყვარული და ეს გაშფოტბს,გაშინებს
შიში იმისა,რომ-ოდესღაც ამქვეყნიდან წახვალ
შიში იმისა,რომ-იქ უფალს შხვდები და შენი ცოდვებისთის პასუხი მოგეთხოვება
შიში იმისა,რომ თუ ქორწილის კარი ღია არ დაგხვდა,(მან თუ უფლება არ მოქცა)გარეთ მოგიწევს დარჩენა
შიში იმისა,რომ-როდესაც დედა გახდები,სვილმაც ის მწარე რეალობა არ იგემოს რაც შენ,ან ტანჯვა
შიში იმისა,რომ-წვერვალზე ასული სწრაფად იწყებ ჩამოცურებას
შიში იმისა,რომ-,რომ უბრალოდ შიში იმისა
ვიოლინოს სიმები
რამდენს გვაქვს ჯერ კიდევ აუხდენელი ოცნება ვინ მოსთვლის,ეჰ ბედო უკუღმართო მე უნდა ვიჯდე სახლში და ჩემი გონება ჩემს ოცნებებში?ეს რა მაფიაა,ბევრი ოცნება დამიგროვდა მეც აუხდენელი,თუმცა ახდენილისთვის თითებიც კი არ მინდა რადგან არ ამხდენია,ერთი პატარა ოცნებაც კი,ფრთები მინდოდა მქონოდა,რომ სადღც შორს გავფრენილიყავი,ხალხს ერთმანეთის შურს მე კი ყველაფრის რასაც ფრთები აქვს,ცოტა უცნაურია არაა?,
მოხდა სასწაული და ჩემი ერთ-ერთი ძვირფასი ოცნება ამიხდა,მშობლებმა ვიოლინოს შესასწავლად მიმიყვანეს,მაშინ ჩემზე ბედნიერი არავინ მეგულებოდა,მაგრამ მოხდა უბედურება,მაშინ ათის ვიყავი,ხელები დავიზიანე და ვეღარ ვუკრავდი,მერე გამომიყვანეს კიდეც, არა გამომაგდეს კარგად,რომ ვერ ვასრულებდი მოცემულს,ხელების მორჩენამ დიდი დრო წამართვა ყველაფერი დამავიწყდა და მკურნალობის შემდეგ დაკვრა ვეღარ გავაგრძელე,რაც ძალაინ მტკივნეულად გადავიტანე,რამდენიმე ხნის შემდეგ შემხვდა ჩემი ვიოლინოს მასწავლებელი და მომიკითხა,ეს ვალდებულებას გავდა რადგან გულზე არ ვეხატებოდი,სიმართლე ვთქვა არც მე(აცხონოს ღმერთმა)მერე გავუყევი გზას წყნარად მშვიდად და დავინახე მათხოვარი რომელიც ვიოლინოზე საოცრად უკრავდა,მასთან მივედი და ვთხოვე ცოტახნით ეთხოვებინა და ფულს რამდენსაც გამოვიმუშავებდი სულ მისი იქნებოდა,რათქმაუნდა დამთანხმდა და დაკვრა დავიწყე,თავიდან გამიჭირდა რადგან თითქმის დავიწყებული მქონდა ,მაგრამ მაინც შევძელი ხალხის შემოკრება ჩემს მოსასმენად და მათხოვარსაც ჯიბე ოდნავ გავუვსე,ბედნიერი დავბრუნდი სახლში ის დღე არასოდეს დამავიწყდება,ამან გადამაწყვეტინა მევლო ჩემს ოცნებაზე და საბოლოოდ რქმეოდა მას "ოცნება ამიხდა".კარგად,რომ შევითვისე,აგერ 25 წლის ვარ და ჩემს კლასს ახალი ბავსვი შეემატა რაც ძალიან მახარებს
ბებოს
-ეჰ ბებო, რატომ დაგემსგავსე მაინცდამაინც შენ?
-რას მიწუნებ ნენა? იმფერი ქალი ვიყავი, იმფერი, მთელი რაიონი მე შემომნატროდა.
-ხო ბებო, მაგიტომ გათხოვდი 34 წლის.
-მაგით რაის თქმა გინდა ნენა? მთხოვნელი იმდენი მყავდა, მეფის ასულსაც შეშურდებოდა, მაგრამ არ მათხოვებდა მამაჩემი და რა მექნა? დღევანდელი ბაღნებივით თავზე ხო არ გადავახტებოდი? ლამის 10 წელი მიცდიდა საცოდავი ბაბუაშენი...
-ხოდა ჩააბარა თუ არა მამაშენმა სული მამაზეციერს დაკარი ფეხი და გათხოვდი.
- დამეთხუე ნენა, თვარა გამომტყუებ რაცხას ახლა. ახუნტრუცებული კი არ ვიყავი ნენა. ბაბუაშენს, რომ არ წავეყვანე, დამავლებდა ვინმე ხელს და დარჩებოდა თქვენი საგვარეულო გაუმრავლებელი.
- კაი, კაი ბებო გეყოს.ასეთი თავის ქება რა უბედურებაა. შენ ყოფილხარ ყველაფერი და ეგაა.
-შენ იცინი ბებო და მე მართლა ლამაზი ვიყავი.
- არც მაგის დამტკიცებაა ძნელი ბებო, ახლავე მოვძებნი შენი ახალგაზრდობის სურათებს.
...............................
-აუ ბებოოო რა მაგრად მგავხარ. პაწაწუნა, მოჭუტული თვალები, ოდნავ კეხიანი, ქართული, მამა-პაპური ცხვირი, წინ წამოწეული ლოყები და ხაზივით ტუჩები. ესაა ბებო სილამაზე? კაი ნუ გამაცინე .
-რასაა რომ ამბდლობ, დამეთხუე ამ მინუტში თვარა გადვირიე ქალი. რაფერი ტლიკინი გისწავლია, მაგას გასწავლიან ქალაქში თუ? სულ გადაგვარდა აი ახალგაზრდობა... არ გამცე ხმაი.
-ხოდა არ გიტირებ, რომ მოკვდები.
-ნუ მიტირებ ნენა,თუ გინდა წითლები ჩაიცვი ქლა. მაი შენი სირცხვილი იქნება, თავარა მე რას გავიგებ ნენა?
.........
ამ დღის შემდეგ თითქმის 6 წელი გავიდა. ბებო რამდენიმე თვეში გარდაიცვალა... კი დავპირდი მაგრამ... ცხარე ცრემლითაც ვიტირე და შავებიც მეცვა. სამაგიეროდ სხვა სურვილები ავუსრულეთ და დანაბარებისამებრ არც პირი ავუკარით(ასე იძახდა გავიგუდებიო) და არც ბალზამი გავუკეთეთ( მთელი სიცოცხლე ნემსის ეშინოდა), რამდენიმე დღე მაცივარში ეძინა სამარადისო ძილით ჩემს ბებიკოს. ალბათ მთელი ცხოვრება ვინანებ ჩემს მაშინდელ საქციელს, ნეტავ შემეძლოს შენთვის თქმა, რომ ყველაზე ლამაზი ხარ მსოფლიოში...
იცი ბე როგორ მენატრება შენი ჯანჯუხები? საკალანდოდ გამოგზავნილი ინდაური და გოჭი. შენი ამოყვანილი ყველის გემო ახლაც პირში მაქვს, ახლაც ყურში ჩამესმის შენი ქოთქოთი ქორმა, რომ წიწილა მოგპარა. იცი ბებო როგორ მომრავლდა გასათხოვარი და დასაქორწინებელი ადამიანებსი რიცხვი?- ალბათ როგორ გეწყინებოდა. სულ იმას იძახდი: „ცალად მოსიარულე ადამიანი ცოდვაა ნენა, გათხოვდით შვილებო, გათხოვდით" .აღარ მახარებს სოფელში ჩამოსვლა, რადგან შენ აღარ მხვდები გაშლილი ხელებით და გულში არ მიკრავ. არც ჭიშკარია ღია და არც ოდის კარი. აღარ მეგებები აცრემლიანებული თვალებით და აღარ მეუბნები : „ვაი სულო, ვაი გულო, ნენა რაფერ მომენატრეთ, რაფერ გაზრდილხართ..." სხვა სუნი ტრიალებს ობლად დატოვებულ ეზოში. ზაფხულიც კი გაახუნე შენი წასვლით...
ეჰ, ბებო! მენატრები, უსაშველოდ მენატრები!
|
195
712
9
