- თეე, თე... გაიღვიძე!
თეიმ თვალი გაახილა. ძალიან ბუნდოვნად ხედავდა, როგორც დაორთქლილი მინიდან. ფოკუსირება ანდროს სახეზე გააკეთა და ნელ-ნელა გამოსახულებაც დაიწმინდა.
ანდროს შეშფოთებული სახე ჰქონდა.
- რა მოხდა?
- რამეს გრძნობ?
- რა უნდა ვიგრძნო?
თეი საწოლზე წამოჯდა და ირგვლივ მიმოიხედა. თავი ისევ გაბრუებული ჰქონდა. ირგვლივ ყველაფერი თითქოს ჩვეულებრივად იყო... ვერანაირი ცვლილება ვერ შენიშნა.
- ნუთუ მეჩვენება...
ჩაილაპარაკა ანდრომ და საწოლზე მოწყვეტით დაეშვა.
- რა? აღარ მეტყვი?..
- სუნამოს სუნი...
- სუნამოს სუნი? - გაუკვირდა თეის. - აქ რა უნდა სუნამოს სუნს?..
- ძალიან მკაფიოდ ვგრძნობ ქალის სუნამოს სუნს... თან, ეს სუნი ისეთი ნაცნობია... დავიჯერო, ვერ გრძნობ? - შეისუნთქე ღრმად!
თეიმ ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა.
- მე მხოლოდ რაღაც ძალიან სპეციფიკურ სუნს ვგრძნობ... ძალიან ნაცნობია ეს სუნი, მაგრამ ვერ ვიხსენებ, რა ადგილს მაგონებს... აი, ახლა ოდნავ ვიგრძენი ყავის სუნი...
- როგორ?.. ძალიან მძაფრი სუნამოს სუნი დგას... ვაჰ, გავგიჟდები...
- კარგი, დაწყნარდი!
- არ ვიცი, კიდევ რამდენ ხანს გავძლებ ასე, უკვე გული მერევა აქაურობაზე...
- ჩემზეც?
თეიმ ანდროს სევდიანად შეხედა, მერე ადგა და პირსაბანთან მივიდა, პირის დასაბანად.
- შენ რა შუაში ხარ საერთოდ? - გაღიზიანდა ანდრო.
- თავიდან იყო შიში, მერე სიბრაზე, მერე სასოწარკვეთილება... ახლა ყველაზე საშინელ სტადიაში გადადიხარ...
- რა სტადიაში?
- გაღიზიანებული ხარ! სავარაუდოდ, ეს გაღიზიანება იმატებს, აგრესიაში გადაიზრდება და როდესაც პიკს მიაღწევს, ბოლოს მე შეგძულდები...
- სისულელეებს ნუ ლაპარაკობ!
- ალბათ, ეს ექსპერიმენტიც ამისთვისაა. აინტერესებთ, პირველად რომელს "გაგვტეხენ"... ვინ იცის, იქნებ შენ ბოლოს იმათი თოკით დამახრჩობ...
- შენ თვითონ თუ გესმის, რასაც ლაპარაკობ?
- ასეა! ზუსტად ვიცი... იცი, რა კარგად ვიცი ადამიანის ფსიქოლოგია?
ანდრო ოთახის ცენტრში დადგა, ზემოთ აიხედა და ხმამაღლა დაიწყო ყვირილი:
- თქვენ, ეი... გესმით ჩემი?.. რა გინდათ ბოლოს და ბოლოს? გაგვაგებინეთ! თუ იმას ელოდებით, რომ მე მოვკლავ ამას, ან ეს მომკლავს მე და მერე თავს მოიკლავს, ტყუილად ხარჯავთ დროს და ფინანსებს!!!
- უცებ არ შეცვალონ გადაწყვეტილება!
- აი... დაიკარგა...
- ვინ?
- სუნამოს სუნი... - დაიკარგა! ვეღარ ვგრძნობ... რა ნაცნობი სურნელი იყო... ჟასმინის...
- ცხოვრებაში არ დამისხამს ჟასმინიანი სუნამო, თავს მატკიებს...
- თე... რაღაცის კითხვა მინდა და რაღაცნაირად მერიდება...
- მკითხე! და ჩემთან ნურაფრის ნუ შეგრცხვება, კაი?
- კარგი... შენს ლიბიდოზე მინდოდა მეკითხა... რაც აქ ხარ, ჩემთან ერთად... რას გრძნობ ჩემს მიმართ?..
- მაგაზე მეც ვფიქრობდი, მაგრამ არ მინდოდა, პირველს ჩამომეგდო ეს თემა... რაც აქ ვარ, ფრიგიდული გავხდი... უფრო სწორად, შეგრძნებები დამიქვეითდა! წესით, ბუნებრივია, რომ სქესთა ლტოლვას ვგრძნობდეთ ორივე... ერთმანეთი უნდა გვიზიდავდეს, მაგრამ... თითქოს ეს ფუნქცია გადამიკეტეს...
- მეც ზუსტად ეგრე ვარ!.. ახლა ამოვისუნთქე... მე მეგონა, მარტო მე მჭირდა რაღაც, მაგრამ ისინი აკეთებენ ამას! ისინი... იმისთვის, რომ მე და შენ სექსი არ გვქონდეს...
- ალბათ...
- დაწყნარდი ცოტა?
- ცოტა კი...
- კიდე რა ვიფიქრე, იცი? იქნებ ის აინტერესებთ ამათ, რაზეა წამსვლელი ადამიანი მისი მეორე ნახევრის გულისთვის... იქნებ იკვლევენ, არის თუ არა საჭირო, რომ მეორე ნახევარს შეხვდე?
- შენ როგორ ფიქრობ, საჭიროა?
- არ ვიცი... იქნებ სულაც არაა აუცილებელი სიყვარული? იქნებ პატივისცემაც საკმარისია...
- ქორწინებას გულისხმობ?
- კი... წარმოიდგინე, გყავს ქმარი, ერთმანეთს პატივს სცემთ, ფინანსურად კარგად ხართ...
- ძალიან მოსაწყენი იქნებოდა ასე ცხოვრება... უფერული...
- ჰო, მაგრამ რომელი ჯობია? როცა ყველაფერი გაქვს, სიყვარულის გარდა, თუ მხოლოდ სიყვარული გაქვს და მეტი არაფერი?
- როცა საყვარელ ადამიანთან ხარ და არაფერი გაქვს... როცა ვერაფერს უკეთებ საყვარელ ადამიანს, გშია, გცივა... მაშინ სიყვარულს დათრგუნავს პრობლემებზე ფიქრი და საბოლოოდ, ალბათ, გაქრება...
- და როცა კომფორტულად ხარ, შეგიძლია იმოგზაურო, წახვიდე, სადაც გინდა, მიიღო, რაც გინდა, კმაყოფილების განცდა თავს ბედნიერად გაგრძნობინებს... თავი ქუდში გექნება და...
- და რა გამოდის, რომ სიყვარული არ ყოფილა საჭირო? მთავარი ისაა, რომ კომფორტის ზონიდან არ გამოხვიდე?
- ჩვენ არაფერი არ გვაქვს, ანდრო... საერთოდ არაფერი... ვჭამთ იმდენს, რომ არ მოვკვდეთ მშივრები... ფანჯარაც კი არ გვაქვს, რომ გავიხედოთ და დავინახოთ სამყარო...
- მაგრამ, სამაგიეროდ, ჩვენ ერთმანეთი ვიპოვეთ! შენ ხარ მთელი ჩემი სამყარო, თე...
- მაგრამ, არჩევანის საშუალება რომ გქონდეს, იმ სამყაროს აირჩევდი... სადაც მზეა. სადაც წვიმს, ჩიტები დაფრინავენ, მანქანების ხმაური გესმის ყოველდღე, როდესაც სამსახურში მიდიხარ... მაგიდაზე უამრავი ფურცელი გხვდება... მუშაობ... შუალედში ყავას სვამ და ძალიან გიყვარს ეს მომენტი... მერე სახლში ბრუნდები და მაღაზიის წინ გამოტანილ დახლზე ყიდულობ ბოსტნეულს... გამყიდველი ცდილობს, რომ ხურდა არ დაგიბრუნოს... სპეციალურად, ნელი მოძრაობით დებს შენს მოცემულ ფულს მუყაოს ყუთში და იმედი აქვს, რომ არ დაელოდები...
- გაჩუმდი, თეე! გაჩუმდი!.. აღარ შემიძლია ამის მოსმენა!
თეიმ პაუზა გააკეთა. მერე ადგა, მაგიდიდან ცარცი აიღო, ხელისგულზე დაიდო და დააკვირდა.
- ცარცს რა ვუყოთ, ანდრო?
- მე რა ვიცი... როგორც მივხვდი, აქ ყველაფერი შენ გიკავშირდება! ყველა მოვლენა! ასე, რომ... თავად გადაწყვიტე!
- შენ ძალიან გინდა დაბრუნება, ხომ? ვგრძნობ, რომ თითქოს ჩემი გეშინია...
- რა სისულელეა!
- მოგწონვარ, მაგრამ... გეშინია!..
ანდრომ არაფერი უპასუხა.
თეი იმ კედელთან მივიდა, რომელზეც თავისი და ანდროს სახელები დაწერა. კედელზე ზოგი ასო ვიღაცას წაეშალა და მათი სახელების ნაცვლად ეწერა:
THE END
თეის უცნაურად გაეღიმა. კედელთან ანდროც მისულიყო და განცვიფრებული მიშტერებოდა ნაწერს.
- დასასრული!
წარმოთქვა თეიმ და კედელთან ჩაიმუხლა.
- ეს რას ნიშნავს?..
- დასასრულს! არ ვიცი, ეს როგორ მოხდა! არ ვიცი, ვინ ან რამ გამოიწვია ეს ყველაფერი; არც ის ვიცი, უცხო პლანეტაზე ვართ თუ დედამიწაზე, არ ვიცი, ცოცხლები ვართ თუ მკვდრები... არ ვიცი, ხვალ რა მოხდება... მაგრამ ვხვდები იმას, რომ ამ ყველაფრის "რეჟისორი" მე ვარ! ჩემდა უნებურად... ალბათ!.. და... მინდა, მადლობა გადაგიხადო!..
- რისთვის?..
თეის ლაპარაკი უჭირდა. ღელავდა.
- იმისთვის, რომ შეგხვდი! უბრალოდ, გაგიცანი... რომ აქ, ჩემთან ერთად იყავი... ღამურების სახლში!..
თეიმ კედელზე ცარცით კარი გამოსახა, სახელური მიახატა და დაელოდა.
კარი გაცოცხლდა.
ანდრო გახევებული იდგა და ადგილიდან ვერ იძვროდა. კარის მეორე მხრიდან გაურკვეველი ხმაური გაისმა. ვიღაცეების ლაპარაკს ჰგავდა.
თეი წამოდგა, ფეხის წვერებზე აიწია და ანდროს აკოცა. მერე სწრაფად მოშორდა და კარი გამოაღო.
თვალისმომჭრელი სითეთრე შემოიჭრა ოთახში. ანდრომ სახეზე ხელები აიფარა და დაიყვირა...
- თეი!.. თეიიი!!!
თეი სითეთრეს შეერია.
|
195
712
9
