- ხო, შვილივით ვუყვარვარ და არ მიშორებს გვერდიდან უკვე 5 წელია..
- მართლა ? – ვიკითხე მე სინანულით
- ხო, მაგრამ რა იზამ, ვერ ვტოვებ..
- წარმომიდგენია…
- შენი დიდი ხანია აქ ხარ ? – იკითხა მან
- არა.. 4დღეა.. სემინარები ტარდება ,… და ..
- მოსაწყენზე მოსაწყენი სიტუაცია.. – მითანაგრძო კეტებიანმა
- ხო.. გადამრიეს.. – გავიღიმე მე
- მგონი ცოტა უხერხულია ამ მაგიდიდან მაგ მაგიდაზე რომ გესაუბრები
და ჩემს მაგიდაზე რომ გადმოხვიდე, ხომ შეიძლებაი – მკითხა ზრდილობიანად მან..
მე – \”რა პრობლემაა \”- მეთქი ვუთხარი და ჩემი სიგარეტითა და ყავით გადავედი..
- პროფესიით რა ხარ – დაინტერესდა კეტებიანი
- თარჯიმანი..
- მე ექიმი..
- კაი ! ? – არ დავიჯერე მე
- მართლა, ქირურგი ვარ.
- არადა, არ გეტყობა – არ დავმალე მე
- როგორ უნდა მეტყობოდეს ? მაინცდამაინც თეთრი ხალათით და ლანცეტით უნდა ვიაროი
ოროვეს გაგვეცინა
- შენ როდემდე რჩები აქ ? – ვკითხე მე
- ჩვენ ალბათ ხვალ წავალთ.
- ასე მალე – წამომცდა უნებურად
- მალე ? – ჩამეკითხა ის – რას ამბობ, ერთი თვეა აქ ვარ..
თან ძალიან ბევრი საქმე დამიგროვდა..
- აააა – ვთქვი სინანულით
- საღამოს რას აკეთებ – მკითხა მოულოდნელად..
- ისეთს არაფერს.. – დავიბენი მე
- ასეთს ? – გაეცინა მას
- ბოლო შეხვედრა 9საათზეა და ალბათ .. 10საათის მერე არაფერს..
- დალევა გიყვარს
- ბატონო –სითამამემ გამაოცა.
- დღეს უნდა დავლიოთ – გადამიწყვიტა მან.
- კაი – დაბნეულად ვუპასუხე მე.
- კაი, მაშინ 10 საათზე, ისევ აქ, ამ მაგიდასთან დაგელოდები.
- კარგი, ნახვამდის..
- დროებით – გამიღიმა კეტებიანმა, სიგარეტს მოუკიდა
195
712
9
