მივაბიჯებ თოვლზე…მივდივარ უსასრულობაში…..მე ვეძებ გზის დასასრულს…სადაც….სადაც ჩემი ცხოვრებაც დასრულდება…ალბათ….მადამდე კიდევ დიდი დროა…. ათასგვრად დახლართულდროის გზას ფეხით ვთელავ როგორც ტალახს….და მაინც მივაბიჯებ….გზაზე მარტო მივაბიჯებ…წყნარად…მშვიდად….აუჩქარებლად….არავის არ ველოდები….და არც არავინ მელოდება….თითქოს ესე უკეთესია…შედარებით მაინც…არა ! ეს სრულებით მაკმაყოფილებს მე…მეც და ჩემს მეორე "მე”_საც….

ჩვენ ხომ სრულიად ერთნაირები ვართ….თითქოს ვავსებთ კიდეც ერთმანეთს….არც ვჩხუბობთ…არც ვკამათობთ…არც ვდაობთ…ადვილია ჩვენთან ურთიერთობა….მთავარიაყოველთვის და ყველაფერში დაგვეთანხმოთ…და მივაბიჯებთ ასე უსასრულოდ მარტოები…მივდივართ მიზნისკენ ფეხგადაუბრუნებლად, გზაგადაუხვევლად, ყველანაირი მერყეობის გარეშე…გზაზე ყვეა ძაღლს რომ ქვა ვესროლოთ მიზნამდე ვერასდროს მივაღწევთ….ჩვენი მიზანიც ზუსტად ესააა….

მთავარია ჩემმა მეორე”მე”_მ შეძლოს და გამომყვეს გზის ბოლომდე და არ მიმატოვოს…თორემ მე…მე…მე… უბრალოდ მაინც შევძლებ მიზნის ასრულებას….
პერსონაჟებიც თანდათან გვაკლდებიან და…და დავრჩები 451 გვერძე მარტო….და ბოლოს ვიბრძოლებ 689 გვერდამდე ღირსეულად მიღწევისთვის…ბოლო სუნთქვისთვის…ბოლო ნაბიჯისთვის…ბოლო წინადადებისთვის…ბოლო გაფიქრებისთვის…ბოლო თვალის დახუჭვისთვის…ბოლო ცრემლისთვის და….და…..და ბოლო ღიმილისთვის… )))