-სიახლე მაქვს და
 ვიცი,რომ არ მოგეწონაბათ...წყალი გვითავდება!-თქვა ქლოიმ.

-საჭმელიც 3 დღეში
გათავდება!-თქვა პიტერმა

აი უფრო საშინელება
რა იყო...

-აქ მდინარე არ მოდის?
ან ნაკადული? საჭმელს მოვინადირებთ!-ვთქვი მე,მაგრამ მაშინვე დავინახე ტროის სახე როგორ
დაიმანჭა,გამიკვირდა.ის მაშინვე მიხვდა,რომ ვუყურებდი და მითხრა:

-ნანადირებს,არ ვენდობი!
 მეშინია არ მოვიწამლოთ...

ტროი მართალი იყო,ჩვენ
არ ვიცოდით რა ცხოველი დაწრწოდა ამ კუნძულზე...უცბად ლომი გამახასენდა.მაშინვე ნათელი
აზრი მომივიდა.

-ვეფხვი სადაც გეხვდა!
 იქ უნდა დავბრუნდეთ და ვეფხვის ნაკვალევს უნდა გავყვეთ,მან იცის გზა.

-რეებს ბოდავ? ნანადირევს
არ შევჭამ თქო,მაგარამ არ მინდა თვითონ შემჭამოს!!!-თქვა ტროიმ და ტუჩი აიბზუა.

მე მაშივე გზას გაუდექი,ყველანი
უკან გამომყვნენ 15 წუთიც და იქ ვიყავით სადაც მაშინ ვეფხვის ვნახეთ.გამიკვირდა რომ
15 წუთში მივაგენით ამ ადგილს,მაგრამ ფიქრის დრო სად იყო.მაშივე შევამჩნიე ვეფხვის
თათების ნაკვალევი და გავყევით.ტროი ისევ ბუზღუნებდა.ნაკვალევი დაუმთავრებელი გახდა...მოსაბეზრებელი
გახდა!დაღამდა კიდეც.

-ეს რა მოჩანს მწვანე?-იკითხა
ქლოიმ.

ჩვენ მიახლოვდით მას
და სახლი დავინახეთ.გამიკვირდა,კუნძულზე მარტო მეგონა თავი,თურმე სახლიც ყოფილა.სახლი
არა უფრო გამოქვაბულისავით,მაგრამ ცეცხლი მაინც ენთო...

ჩვენ დაუყოვნებლივ
შევედით გამოქვაბულში და ვეფხვს დავნიახეთ.იქვე გავშეშდით,მაგრამ გვერძე კაცი შევამჩნიე,რომელიც
ვეფხვს ეფერებოდა...მართლაც რა უცონაურია!მოხუცმა შეგვამჩნია თუ არა მაშინვე გვითხრა
წყნარად:

-ნუ გეშინიათ,შემობრძანდით!
ვეფხვი ნამეტანი კეთილია,ჭიასაც კი არ აწყენინებს.

ჩვენ მოვკალათდით
 ცეცხლთან...მოხუცმა დაიწყო:

-მაქქროუ ხო? იცით,მე
დიდიხანია ამ ქვა ვეძებ,მაგრამ სულ ტყუილად...როდესაც ეს ვეფხვი აღმოვაჩინე,მაშივე
დამიმეგობრდა.ერთად ვნადირობთ და ერთად მოგვაქვს წყალი,მოკლედ განუყრელი მეგობრები
ვართ.

-ოჯახი არ გყავთ?

-დიახ,მაგრამ დიდიხანია
არ მინახავს,ორი გოგონა მყავს.ლილი და ანი.ანი უკვე დიდი გოგო იქნება,ლილი პატარა მახსოვს.

ღმერთო ჩემო,ეს ეს...

-მე ვარ ანი,მე მყავს
და ლილი,ჩვენი მამა გრადაცვლილი! ის მეცნიერი იყო,"მაქქროუს" ეძებდა...ღმერთო ნუთუ
თქვე მამაჩემი ხართ?-დავიყვირე და ცრემლები წამომივიდა.

ჩვენ ერთმანეთს ვეხვეოდით,ვკოცნიდით,სასიყვარულო
სიტყვებს ვეუნებოდით.მიხაროდა,მასაც,განუწყვეტლივ ბედნიერებას ვგრძნობდი ამ ბოლო პერიოდის
შემდეგ ეს წამალი გახდა ჩემი.

-ანი ლილი სად არის?
ან დედა?

-სწორედ ლილის გამო
ვარ აქ,ის ძველად აიყვანეს და პანემაში ყავთ,წერილი მივიღე რომ ამ ნივთიერების შემდეგ
დავიბრუნებდი მას.

-ბოდიშით,რომ მოგატყუეთ
ახალგაზრდებო,მაგრამ მაქქროუ უკვე ნაპოვნი მაქვს,იგერ ჩანდაში დევს.სახლში დაბრუნება
მსურდა,მაგრამ გემი გამიფუჭდა და სამუდამოთ ჩავრჩი ამ ჯუნგლებში.-მაქქროუ ამოვიღე ჩანთიდან,საკმაოდ
პატარა ქვა იყო.წითელი,ლალისფერი.

-ეს ქვა რაში გამოიყენება?-იკითხა
პიტერმა.

-ეს ქვა არის ნივთიერება,რომელსაც
 ბევრი საბედისწეროდ გამოიყენონ,მაგალითად მოსავალის განადგურება,ტყის გადაწვა და სხვა...

-ჩვენ გემიც გყვავს
და შეგვიძლია დავბრუნდეთ ხვალე-თქვა ტორიმ.

-დიახ რათქმაუნდა,ამ
სიტყვებს დიდიხანია ველოდები-თქვა მამამ.-ეხლა ძლის დროა ახალგაზრდებო.

საღამო წყანარდ გავატარედ.დილას
კი უკვე გემთან ვიყავით.ჩავალაგეთ ნივთები.ყველა დაეტია,მაგრამ ერთი პრობლემა იყო.ვეფხვის
ამბავი.

-ვეფხვს რა ვუყოთ?-იკითხა
ტროიმ და ვეფხვს მოეფერა.

-თუ მე ამ კუნძულს
დავტოვებ,ის სამუდამოდ მოკვდება!-თქვა მამამ და ნღვლიანი თვალებით შეხედა მას...

-მოდით წავიყვანოთ!-თქვა
ქლოიმ

ვეფხვი გემში ჩავსვით
და გემი ზღვისკენ დავძარით.

გზაში ბევრი ისტორიები
მოაყოლეს.მამამ თავის ნადირობას ვიყვებოდა.მე ვეფხვს ვეფერებოდი.გულში ვიხუტებდი და
ისიც მადლობას ლოკვით მიხდიდა.მოსაღამოვდა...მაგრამ არაფერი დიდი.დილას კი უკვე სახლში
ვიყავით.მე დავბრუნდი სოფელში და სახლისკენ გავიქეცი.

-დედა...დედა...ვყვიროდი,დედა
გამოვარდა და ჩამეხუტა.

-ანი,სად იყავი,ჩემო
გოგოვ! მემეგონა მიმატოვე...

-არასოდეს!-თქვა მამამ.

-ჯონ,ნუთუ ეს შენ
 ხარ?

-კი მერი მე ვარ...მე
დავბრუნდი სახლში-ისინი ერთმანეთს ჩაეხუტნენ.

დედამ თქვა რომ კიდევ
იყვნენ,მოსულები და ქვის ამბავი იკითხეს,მაგრამ უარი,რომ მიიღეს ძალიან გამწარდნენ...მე
 ვუთხარი რაც გადაგვხდა.ვეფხვი შემოვიდა სახლში და დედამ კივილი დაიწყო.

-დედა დაწყნარდი,ეს
ვეფხვი ჭიასაც არ აწყენინებს.უნდა მოვუაროთ.ხო დავიტოვებთ?-ვეჯუჯღურებოდი დედას.დედამ
გაფითრებულმა მითხრა:

-კი საყვარელო,სანამ
არ შევგვჭამს ჩვენთან იყოს.

დილას ყველას შევატყობინე,რომ პანემისკენ მივდიოდი.მე
აღარ მინდოდა მათი დახმარება,ასე რომ დილასვე გზას გავუდექი,მაგრამ მაშინვე შემაჩერეს